İNSAN ZALİM VE CAHİLDİR

Ben demiyorum...

Hazret-i Allah Ahzap Suresinin son ayetlerinde buyuruyor...

"Biz bu emaneti dağlara,taşlara teklif ettik de onlar bunu yüklenmekten kaçındılar. Onu ancak insan yüklendi. O ne zalim ve cahildir" (Ahzab suresi)


İnsan hakkaten cahil...

Kendimden biliyorum... 

İnsan ve Hayat dergisiyle ilgili yazıda bahsettim "Dergiye yazmak isteyip de yazamamamdan"...

Editörle aramda geçen konuşmalar ister istemez beni "ideolojik göz ağrım" olan dergiden soğuttu  demek ki. Bugün elime derginin Kasım sayısı geçtiğinde, dergiye şöyle uzaktan baktım ve yüzümü buruşturduğumu hissettim. Hunharca dışa vurulan bastırılmış duygularımın beni esir aldığının farkına varmazdan evvel göz gezdirdim dergiye ve tepkilerim aşağı yukarı şöyle oldu:

Tepki 1: Peh! Ne kadar basit...

Tepki 2: Hikayeye bak. Hıh! Hikaye demeye bin şahit lazım. Hiç bir edebi değeri yok.

Tepki 3: Ee! Bu mu dergi şimdi? Bu kadar basit ve zayıf bir dergi mi olur?

Tepki 4: Yok yok... Beceremiyorlar bu işi...

Ne kadar kötü bir şey değil mi?

Önceleri de aslında derginin çok doyurucu olmadığını biliyordum ama ideolojik dürtülerim yüzünden bunu hiç bir platformda dile getirememiştim. Ama derginin beni sallamaması bütün fikir havuzumu pisletti ve bu duygularım hasta ruhlu insanların psikolojisiyle dillenmeye başladı.

Yazdığım yazıların kabul edilmemesinin bilinçaltımda açtığı derin kraterin içine su doldu. Yani bir kaşık suda fırtına çıkarıyorum. Yazılarımı kabul etmeyen editöre "edebiyattan anlamayan", dergiye ise "dolgun ve doyurucu değil" yaftası yapıştırıveriyorum.

Zor...

Freud amcanın gözünü seveyim. İnsan hakkaten engellenmişlik duygusu yaşayınca savunma mekanizmasının dibine vuruyor. Aslında benim ki nesnel açıdan bir savunma mekanizması değil bir saldırma mekanizması. Kedinin ulaşamadığı ciğere murdar dediği günden beri bu işler hep böyle. Ama bütün suç kedinin ulaşamayacağı yüksekliğe ciğeri koyan arkadaşta değil mi?

Saldırıyorum, kaçın!